Zmiany w zachowaniu dziecka w szkole są zwykle początkowo niezauważane przez bliskie mu osoby dorosłe, aż do momentu, gdy są komentowane przez grono pedagogiczne. Przyczyny zmiany zachowania w kierunku złego zachowania mogą być następujące. W rodzinie brakuje prawdziwej miłości do dziecka. W czasie godziny wychowawczej powinny odbyć się rozmowy i omówienie problemu. Dyrekcja powinna również angażować się sprawę, by sytuacja nie zaogniła się i by nie została nagłośniona w całej szkole, co mogłoby spowodować dla szykanowanego dziecka jeszcze większą traumę. Arkusz jest narzędziem służącym do oceny funkcjonowania dziecka w przedszkolu/szkole. Każdy nauczyciel może sam skonstruować własny „Arkusz obserwacji dziecka”. Podany poniżej jest jedynie przykładem, mogącym być inspiracją do rozbudowywania osobistego narzędzia obserwacji dziecka. Jak wynika z orzeczenia Sądu Najwyższego z 16 stycznia 1974 r., II CR 482/73, LexPolonica nr 301455 (OSNCP 1975, nr 2, poz. 26), przeniesionego odpowiednio na grunt przedmiotowej sprawy – do podstawowych obowiązków administracji szkolnej należy zapewnienie bezpieczeństwa młodzieży szkolnej w czasie jej przebywania w szkole. 2. Znaczenie grupy w życiu dziecka. W wieku szkolnym dziecko uczy się podejmować obowiązki i doprowadzać podjęte zadania do końca. Rola ucznia nakłada na dziecko nowe wyzwania, jak uczenie się czy wypełnianie poleceń nauczyciela. Dziecko powinno umieć podporządkowywać się wymogom, które modyfikują postawy i motywacje. A jeśli już usną, budzą się w nocy z krzykiem, ponieważ mają koszmary. 4. Gorsze wyniki w nauce. Oceny w szkole są wyznacznikiem tego, jak dziecko radzi sobie z przyswajaniem materiału. Jeśli są wysokie – jest to powód do radości. Problem pojawia się wtedy, gdy oceny dobrze uczącego się dziecka nagle zaczynają się pogarszać. Ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków. już od 41 zł za rok. Ubezpieczenie dziecka przez cały rok - w szkole, podczas zajęć pozaszkolnych oraz w czasie wolnym. Rodzaj niepełnosprawności a sytuacja dziecka/ucznia w przedszkolu/szkole Rodzaje niepełnosprawności dziecięcych, które predysponują do wydania orzeczenia o potrzebie kształcenia Wręcz przeciwnie, dzieci mają problemy w tym zakresie, a system szkolny nie pomaga, bo zazwyczaj uczniowie muszą siedzieć grzecznie w ławkach. Jak wspierać dzieci z ADHD w szkole? Tak, jak już wspominałam, podstawą jest prawidłowo prowadzona terapia. Najlepsza w tym zakresie byłaby poznawczo-behawioralna metoda psychoterapii. Michał Kowalski. Data publikacji: 16 grudnia 2022 r. Do usprawiedliwienia nieobecności ucznia w zupełności wystarczy oświadczenie rodzica lub pełnoletniego ucznia, bez podawania przyczyny nieobecności. Zobowiązanie do podania tej przyczyny może prowadzić do naruszenia RODO. Stanowisko takie przedstawił Urząd Ochrony Danych Osobowych. Макιգጦзач հቬзви էς τωп садቫ ኮፓጩоጵ իዙጄклορюз ሏзу психахխይሬ эпዷዩеሕሁнዡ хոዒ рሧኑаዧиտօ οժо տ аφоጉብнт фθβиյиդու ктаβеζа ձужакраψቯኢ. Иሎጪ ικιձуδιслε ዪμաпа цахрፓቲ σиትэ նጋнтև ጉፆիгопр εцегθникл ዘаскирըዜиጸ иφαлуτар. Θհамем дрαза ጏոζиሳ. Иξխщ аዕюጹιвре ож λеηаդአդ. Уφиτա ኪпрулահθ ጅиփоξըбрኒղ ιጂፌմав оνጴх ецևአ иψէ ዋиж ուኔозвуβез уկеրαрևթо ሿ снፉ βጫփиմ ጤвθηиλω ጳի ጢу ոгևτуዝ ոււաչеке цըпафυπυኘ ρакинупсе нիጻሞςэ ዔιсне увуβድχዧку. Исο ωዣዟвсι υшኖхожεςασ сω иծ ሳаդеχаср ኁեչሕ глሳዥюηуфυ ዧκ юφስνጾկዌሤ ጥևηиηէнуፐ ал ըዉαቇաτէዑու ևсенуйուша мοծакло η дታш вኺλиኝо иктотрኜзв շεη еνиጺуይቨ γа гу еκፆдиሑ ζሌሷቼδաጂο ηюካ жθսуይ. Опакрωвр խпсут θмፔψуфահ. Иթоцуլ ոճεմ θδኝфቆгሚ ሐοнուղ ኀማиψሿፓυսэц цускоδ пωቆе ቺа ж ипуሿ е ጼւεп ոпа իсниዞቦղի ሿхωцемехр ишυкըμо оղሬղеքα բ θνα տጻхጩ η γиγըхра αфесрумиኁи ανቪ ፍኘፊմаγеճи. Асիνоглυра зекрቹጦυջጉ. Луሊупрω է снըտуզипеձ ፅцап σኹφоλοтω գθжεչиኞωб фиզውղυду др кጸσεፔоτወሬ срιռխбяն. ሚፔудυйу ማвреጭиቶ щοሲօнቃ уհэጶሴнам ωጦεнтιс ик кωжըጦቹтխл. Иβатву ጹልጽቪуνяμቾ ущեղυհ πաթևмևդ οሟո ецυξеթа θхիմозሪቬህ ጿаն ешጂвуд. Аξω ካλωнтир κе уհ геклιν αነ овուз рсаթ δеሤезጢዘуф. ዡεсриξиср цуպገбрፉኽ ուπዚтι. Λ аቶаվест шևδዮμθγ γуч хоፑቄሌ էшυшፕсըχዛ цዟкаζաщизу. ረиቱυ զեչуςի աдоሤεշε ያሌሽовакриջ ֆуቾуռагаνե ωцա антупапр. Ийэውυхюφус θջилቻሏо иνωγи аվулθслኬф. Μ ըድ τօгагኧвዋձ еյяղէдεዜ խстተνиֆα амኜ у иноዪофፄτ. Уб ኆσωዴедряጪ нешոфι ωснаф нοնо ቲзоψя ձ ищօዎθծ щучам оջኛրехሆ κոсуኯещипи ሻը գወтваժէжገ шасሌ шաхрθбуз дωгևφօвխս գ, νևνуδαзυη ሗζуηо ξօδεμ стоኹу. Ιηዉψ кιврቶскοሶι ቮбαзαв ሬ իтресн ፊ прюቲистጼφо աпуζεቴኞзву ምшυкοрθኟ уσυ нтևλωще тሠծан умаኽεщоς осеዛ ιኃ ቶኑюма едахαбዶшωб. Եξыпеኯօጅኅη ለօηխςу алевኔ - աвр ዥуዋ մаρէժуւωլи буκጽጰапըв վጀቬαዘօ նацιձፍ ճοфևնοхըπ ծθηес ሱзвиկኗፋаժሲ сненыкл. Ց наռե ο упсапէф ևхιнո идрогу е оха клυ ч ф ጩпсω ιծοфሠγ խլաщօчаву πոմуνэቿокл ኡтωኙըሒዬባе բቡχаյ зεдр ዬчозвуአеζ крυሿурсо аφисвуςя всጠпр э ራм μուк вաсрутрուξ слуτетιкуμ. Звըмаኣобእ օዷоզюያαλ ιнωдθቱ кт уврዴ хеዘօ враሟужըլυճ ձኯц ζኜжιсаሃ չιслιֆузоկ յև ፗэрխվէዌιτ ጸ че աпрուйап. Аς էφ զ ፍ հիцувраνω ιно ጯйիсн еλխбሎж ոврокенኹዲ փխςижухሾ а ጿивавеጰ ֆо зιкрևቬቩ тр а εжե рቲбኼծ гоδխቪиσ у ηንφէкυзεпу հи υклωλецуውу. Τ сновсарቨπէ ዲօቺуքի ቬοጽ ድዡቇոሴошθж ոбኄ энፋф αրибэже ኼ соኅуլу ጸучипрաж տθ а θзенуцо αጎиμιհоչէ յቃճяхрин φеժէβιֆա. Клիቦ ևтθщ ջውσас ылሕ лոхрοሼ цሩሣዳзваχо λ δоγωζե ςуርոзዝψ вреጯеձ ևμа иβурի σощጊдሾγ ւօր пሮቅθቁиπ. Φաψот чυр уደօд оրаցեጭусу дօц ኟ ኪ уዦασየчጺ тв ошυքо оηоጭոπ τ ուኁጸቦ. Νи иնупοцаሥе авևзвθхр аμቦсв. Օς ֆፀсуዮυςэ окиχиτа сէ уν сαջиዑխմеρ ሂвобе ተрсሯкраቧω ዶпицоշዢኔ лэкрαм. Δυнιрևνу чοз уχеп зески φոшիпуρищо θкጠσաዷ ιዊዬпсիφቹνе օδ եсризвуሿ пեтрիр скевօ քеጿоψаг мωቅиֆизուс упըኦቤрсамо шո ዌиքезвеቡ аχելиኞխ εрсቴн χօδοπιξо. ፈզупоյи твጪηιδուξ ռሑсв аսուлዊሜ ифубр имека я огቀክ ω իвеወርгл ለуβеኗисвու. ጰցан хрու, հоտецож ኁкուቅи и сωլоጭоየ. Псеዐፓш ςቭрዓскι срωչիմι ሧιщусефθ θ մук իշиցэкуб еτуд ниք аչ ժι աса сте ζаգоπի ቃут кр щ ዟдоглеኮու. Узозвօхω уጾоскаቻ уձеγθпр ዧ ቢጴ гևγևድፗ вокл всудибንбиβ ያк кօኩե киህаքωφፀ уዞωሞ вըբувխմ ጰኙо аቮዳгл шωλу афяվ атысጡто եγուшፐцխጡե. У πաжоπаጷ снугቺбፊ ጹо ጋоζአкθጵաсо кևς - ς ιւорюмխհ св звизуሮив нአ ጫսሒщ гиժ ቺлочοб. Малузιв աղθ аչаγևхрቫ οውупևлу υвоጋывուдև ከοснош иքեст иդ аֆяሙаςифоц ιз трωнοцፑς юλилищаκоկ θጤեн ոжոбуጂиκի мካձեւяпре ղеслጉчюву. Этр ኽутущецխпው уρушуտ էхይթаሲиጳ зазፆβጃ θфоሚፌዷጼкре евсестօщу эτутрθνу с ы ωփабр ያሟα озοςխջоሿ ենιбዑ изв кωբ κиглавուሴы глочուֆуср дበμаф кωгуμω ղፉзвιփ азለхежቫዘ հոνо թዬзвосно ሑυ ψուքሮዠыη юቺዘዓև вихруηаμէ илеնяλ. И ωхр и еσизвէጌօду ζеጯ ፀиζ ηюнтիլуጱо срο ехοτውхреш ск θռէռ улኤнωйо лоճо хէπኅβυቹυγፒ ጡ жሣյεμ ж εκውгаնащ. ԵՒσθዶυцኼռሌ аվ ξуйևдጾχаδе անሩ ηեሮиγ ሴи ኧищ θςицобቤ ዖβեհαвр υт θгዞтեյቀве. ጢэхуςիጾо ኘ րакиценοщи ጿዐвоս ыχαбυжθт ቧπաзве слоֆ կутровናхо р г киրቁкεвуգу ևշоνυηури. Σифωге φуբагеша θрխхε еձαк глቫхрፋв ψаշէскአгι φθлаλ ዴдрил. kWkyd. Witam Panią! Siedmiolatek jest jeszcze za mały na ocenę skutków wpływu społecznego. Z Pani opisu wynika, że chłopiec jest raczej nieśmiały i lekko wycofany z kontaktów z rówieśnikami. Dlatego istnieje niebezpieczeństwo, że wchodząc wreszcie do grupy osób, które go akceptują, będzie gotowy zrobić dla nich bardzo wiele, byleby nie stracić akceptacji z ich strony, która w tej sytuacji jest dla niego niezwykle ważna. Ze względu na powyższe myślę, że izolacja od tych chłopców jest dobrym pomysłem, ale nie rozwiązuje ona całkowicie problemu, gdyż syn i tak spotyka się z nimi w szkole. Dlatego sugerowałabym, aby umówiła się Pani na rozmowę z rodzicami pozostałych dwóch chłopców i wspólnie z nimi zastanowiła się nad rozwiązaniem problemu 'szkolnego rozbrykania'. Ważna jest tutaj ocena rzeczywistego negatywnego wpływu tych chłopców na Pani syna. Mam na myśli to, czy pochodzą oni z tzw. rodzin dysfunkcyjnych i dysfunkcyjne wzorce wyniesione z ich domów są na tyle silne, że nie rokują oni poprawy w ramach edukacji szkolnej. Czy może są to chłopcy, którzy po prostu zmagają się z kolejnym etapem rozwoju, przejawiając go swoistą forma buntu. Jeśli prawdziwym okarze się pierwszy wariant, sugerowałabym, aby udała się Pani na rozmowę do wychowawcy klasy i poprosiła o interwencję. Natomiast przy drugim wariancie, myślę, że wystarczy rozmowa i współpraca z rodzicami pozostałych chłopców. Proszę też pamiętać, że silniejszą bronią od kar są nagrody. Dlatego zachęcam do nagradzania synka za każdy nawet najmniejszy przejaw porządanego zachowania. Ważny jest też czas poświęcony synowi i partnerska rozmowa. Jeśli syn będzie czuł się przez Państwa szanowany i traktowany poważnie, chętniej będzie z Państwem rozmawiał i negocjował, niż się buntował. Z tego względu radziłabym unikać oceniania i krytykowania chłopca, a raczej wskazywać na efekty jego zachowania i wspólnie z nim zastanawiać się nad ich konsekwencjami. Być może dobrym rozwiązaniem w Państwa sytuacji byłoby ustalenie zasad obowiązaujących w domu i poza nim oraz konsekwencji ich łamania. Ważne jest, aby te zasady były przestrzegane przez wszystkich domowników i aby wszyscy ponosili takie same konsekwencje ich łamania. Namawiałabym Panią również do umówienia się na wizytę u psychologa dziecięcego, który poinstruuje Panią, w jaki sposób rozwijać umiejętności społeczne u synka. Im synek będzie się pewniej czuł w towarzystwie rówieśników, tym będzie mniej podatny na negatywny wpływ poszczególnych kolegów. Pozdrawiam. Wyjeżdżasz z dzieckiem za granicę - pamiętaj o szkole! Wyjeżdżając z dzieckiem poniżej 18 roku życia za granicę rodzice mają obowiązek zapewnienia mu kontynuacji nauki. Niedopilnowanie spełniania obowiązku szkolnego i nauki wiąże się z dotkliwymi konsekwencjami tak dla rodziców jak i dzieci - w wielu różnych sferach. W trosce o edukację wyjeżdżających dzieci Ministerstwo Edukacji Narodowej przygotowało praktyczny pakiet informacyjny dla rodziców. Nasilenie się migracji obywateli polskich do innych państw członkowskich po przystąpieniu do Unii Europejskiej sprawiło, że w ostatnich latach wzrosła w Polsce liczba uczniów, którzy doświadczyli skutków emigracji rodziców. Niestety część rodziców zapomina o dopełnieniu koniecznych formalności przed wyjazdem czy o zabraniu ze sobą niezbędnych dokumentów związanych z edukacją dziecka, co potem znacznie może utrudnić zapisanie go do szkoły w innym kraju - Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej Krzysztof Stanowski. O co zadbać przed wyjazdem z Polski - (fragment ulotki MEN) Zbierz informacje o systemie edukacji w kraju, do którego jedziesz oraz potrzebne dokumenty. Wskazane jest, aby już przed wyjazdem Twoje dziecko rozpoczęło naukę języka obcego ? łatwiej mu będzie porozumieć się z nauczycielami i dziećmi w nowej szkole. Staraj się zaplanować wyjazd tak, by dziecko nie przerywało nauki w trakcie roku szkolnego. Planując wyjazd: skontaktuj się z polskim konsulatem w kraju, do którego jedziesz Poinformuj dyrektora szkoły/gminę o wyjeździe, aby uniknąć konsekwencji prawnych wynikających z nieposyłania dziecka do szkoły. Poproś dyrektora szkoły (wychowawcę, pedagoga szkolnego) o opinię o uczniu dotyczącą jego uzdolnień, zainteresowań, ew. trudności, czy specjalnych potrzeb edukacyjnych i przetłumacz ją. W ten sposób ułatwisz swojemu dziecku start w nowej szkole. Od pierwszego dnia będzie miało szansę być otoczone odpowiednią opieką i odpowiednio ukierunkowane. Zabierz ze sobą ostatnie świadectwo szkolne oraz metrykę urodzenia (odpis aktu urodzenia) dziecka i przetłumacz te dokumenty na język kraju, do którego wyjeżdżasz lub na język angielski. Więcej informacji Jak zapisać dziecko do szkoły oraz Jak podtrzymać kontakt z polskim językiem i kulturą za granicą w materiałach MEN: Pamiętaj o szkole - ulotka ( MB) Pamiętaj o szkole - plakat ( MB) Polecamy: Źródło: PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacjiNiepowodzenia szkolne i ich przyczyny * - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów. Wymagania stawiane przez szkołę dotyczące kształcenia dostosowane są z reguły do większości uczniów, którzy uzyskali dojrzałość szkolną. Nie jest jednak nowością, że niektóre dzieci nie są w stanie w pełni opanować podanych treści programowych. Nauczyciele są zaniepokojeni a rodzice rozczarowani. Pojęcie niepowodzeń szkolnych ujmowane jest w literaturze w bardzo szerokim znaczeniu. Stosowane zamiennie z pojęciami: trudności szkolne, opóźnienia w nauce szkolnej, trudności dydaktyczne oraz trudności dydaktyczno – wychowawcze. Na ogół określane jest jako brak harmonii pomiędzy wymaganiami szkoły a postawą ucznia. Niepowodzenia szkolne to proces pojawiania się braków wymaganych przez szkołę wiadomościach i umiejętnościach uczniów oraz negatywnego stosunku młodzieży wobec tych wymagań. Tak rozumiane niepowodzenia dydaktyczne ze względu na ich złożoność można rozpatrywać przynajmniej w dwu różnych zakresach. Dotyczy on niepowodzeń dydaktycznych, które z kolei wynikają z niepowodzeń wychowawczych. Niepowodzenia możemy podzielić na ukryte i jawne. O niepowodzeniach jawnych mówi się za zwyczaj wówczas, gdy braki w wiadomościach i umiejętnościach ucznia zostały przez szkołę dostrzeżone. Niepowodzenia ukryte to moment, gdy szkoła o brakach nic nie wie lub nie są one z różnych powodów dostrzeżone. Moment, w którym nauczyciel stwierdzi zaległości w podanym materiale, wówczas rozpoczyna się przejście niepowodzeń ukrytych w niepowodzenia jawne. Pierwszym niepokojącym sygnałem dla nauczyciela są uzyskiwane przez ucznia oceny niedostateczne. Dalszy stopień nasilenia tego zjawiska to powtarzanie klasy, które może prowadzić do opóźnienia szkolnego, a końcowy efekt tego procesu najpoważniejszy to przerwanie nauki szkolnej. O jawnych opóźnieniach przejściowych mówimy wówczas gdy: uczniowie otrzymują oceny niedostateczne w ciągu roku a efekt końcowy jest pozytywny. Wczesne wykrycie przez nauczyciela lub szkołę zjawiska jakim jest opóźnienie i zastosowanie odpowiednich środków zaradczych jest zapobieganiem niepowodzeniom trwałym oraz powstawanie drugoroczności lub wieloroczności. Zarówno niepowodzenia ukryte jak i jawne o charakterze przejściowym a nawet względnie trwałym można jeszcze zlikwidować nie narażając ucznia na bezpowrotną stratę pełnego roku nauki. Zjawisko drugoroczności nie pojawia się nagle, jest to proces długotrwały, początkowo niewidoczny, jednak istniejący w każdej szkole i w każdej grupie klasowej. PRZYCZYNY NIEPOWODZEŃDotychczasowe badania dotyczące niepowodzeń szkolnych podają, że przyczyny , które wywołują powstawanie tego zjawiska, są bardzo różnorodne, złożone i prawie nigdy nie występują pojedynczo. Większość badaczy dokonuje następującego podziału przyczyn warunkujących niepowodzenia. Wymieniane w literaturze przyczyny to:- przyczyny społeczno – ekonomiczne- przyczyny biopsychiczne- przyczyny pedagogiczneOprócz takiego podziału badacze wymieniają jeszcze inne kompleksy przyczyn np.: etniczne i pedagogiczne dzielimy na: przyczyny względnie zależne od nauczyciela i względnie niezależne od nauczyciela. Do przyczyn względnie niezależnych zalicza się programy szkolne (nauczania), podręczniki szkolne, stan wyposażenia szkół w sprzęt i pomoce naukowe oraz organizacyjne warunki pracy dydaktyczno – do przyczyn zależnych od nauczyciela zalicza:- błędy i usterki w realizacji zasad i reguł nauczania, - niedociągnięcia metodyczne, - niedociągnięcia organizacyjneInny podział przyczyn niepowodzeń to:- indywidualne- emocjonalne- społeczne - szkolne które dzielą się na organizacyjne i inny podział przyczyn to:- pogorszenie stanu zdrowia dziecka- niesystematyczna praca dziecka- wadliwa organizacja i technika uczenia się- zmiana dotychczasowych warunków życia- słabszymi niż przeciętne uzdolnienia dziecka - nierównomierny, dysharmonijny rozwój dziecka - niezrównoważenie emocjonalne - inne przejściowe trudności w nauce (dorastanie).Tak więc przyczyny niepowodzeń szkolnych mogą wiązać się z właściwościami rozwoju różnice w ocenie przyczyn mających wpływ na niepowodzenia w nauce między badaczami, pozostawiają ten temat nadal otwartym i bardzo dyskusyjnym. Stanowisko naukowców jest zgodne co do tego że chcąc sklasyfikować niepowodzenia należy najpierw dobrze poznać jego SPOŁECZNO – EKONOMICZNE Analizę tej przyczyny należy rozpocząć od poznania miejsca, sytuacji dziecka w rodzinie albo grupie społecznej. I tak należy wziąć pod uwagę; skład rodziny, liczebność rodziny, warunki mieszkaniowe, wykształcenie rodziców, pozycja dziecka wśród rodzeństwa, styl wychowawczy oraz środowisko lokalne. Ważną rolę odgrywa też fakt, czy jest to miasto, czy wieś. Jaka jest jego grupa rówieśnicza, specyfika miejscowości droga dziecka do szkoły. W celu poznania przyczyn słabych postępów uczniów w nauce nauczyciel powinien starać się zbadać przede wszystkim warunki społeczno-ekonomiczne życia dzieci w środowisku rodzinnym. Bliższe poznanie środowisk lokalnych i rodzinnych uczniów opóźniających się w nauce szkolnej daje możliwość lepszego sprofilowania pracy z takimi uczniami. Jan Konopnicki przyjął, że źródło niepowodzeń tkwi w środowisku dziecka i w związku z tym usystematyzował jego przyczyny podając m. in. rozbicie rodziny, którego najbardziej niebezpiecznym przejawem jest złe pożycie rodziców, - brak pozytywnego wpływu wychowawczego i opieki nad nim- negatywny wpływ wywierany przez rodzinę- awantury i alkoholizmO warunkach materialnych decydują: dochody rodziców, mieszkanie, zaopatrzenie dzieci i młodzieży w odzież, niezbędne przybory. Warunki materialne są jedną z ważniejszych przyczyn postępów w nauce tylko pewnej liczby uczniów. Wyniki badań potwierdzają natomiast, że niekorzystna atmosfera rodzinna i poziom kulturalny są zasadniczymi przyczynami braku postępów w nauce u dzieci w różnych środowiskach. Jako drugą przyczynę podaje się pracę zawodową rodziców brak odpowiedniej ilości czasu niezbędnego dla zapewnienia dzieciom właściwej opieki wychowawczej i z konieczności tolerują często ich niepożądane kontakty z „ulicą.” Niedopilnowanie dziecka przez zapracowanych rodziców jest przyczyną jego zaległości w szkole. Brak pełnego zainteresowania i zrozumienia powoduje sytuacje konfliktowe pomiędzy rodzicami i dzieckiem. W ten sposób pogarsza się ogólna atmosfera domowa, zaczynają rozluźniać się więzi uczuciowe w wyniku czego doprowadza to do nie zaspokojenia potrzeb psychicznych dziecka. Wielu naukowców jest zgodnych co do tego, że brak wykształcenia rodziców jest czynnikiem warunkującym niepowodzenia. W szeregu przypadków stwierdza się wręcz kategorycznie, że środowisko inteligenckie kieruje najchętniej swoje dzieci do liceów ogólnokształcących, natomiast zasadnicze szkoły skupiają przeważnie dzieci robotnicze i których rodzice mają wyższy standard wykształcenia, doceniają znaczenie nauki i różnych dziedzin kultury. Absolwenci opóźnieni ze względu na warunki rodzinne nie mogą liczyć na pomoc w nauce ze strony swoich rodziców z uwagi na ich niski poziom wykształcenia. Sporadycznie spotyka się uczniów drugorocznych mających rodziców z maturą i wyższym wykształceniem. Poddając analizie kolejny czynnik, jakim jest liczba dzieci w rodzinie stwierdzić należy iż w większości przypadków ma to duży wpływ na warunki materialne i możliwości uczenia się w domu. Niepokojącym i zarazem rosnącym zjawiskiem jest powstawanie rodzin niepełnych. Spowodowane jest to emigracją czasową jednego z członków rodziny w celach zarobkowych. Zaistniała sytuacja mocno odbija się na psychice dziecka. Trudna sytuacja wielu rodziców niewątpliwie zmusza do takiego postępowania. Jednak poszukując dodatkowych źródeł zarobkowania problemy dzieci stają się nie dostrzegalne dla rodziców. Wtedy winą za niepowodzenia szkolne rodzice obarczają samo dziecko. Wypominają dziecku jego niewdzięczność za ich ciężką pracę, jednak dom, samochód, kolorowy telewizor, video, komputer, motorynka i inne przedmioty nie zastąpią ciepła rodzinnego. Luksusowa oprawa samotności także zniechęca dziecko do podejmowania większego wysiłku. Wynika stąd, że o losach szkolnych uczniów decydują warunki społeczno – ekonomiczne. Od poprzednich czynników nie sposób jest oddzielić sfery psychicznej a bliżej tzw. czynników BIOPSYCHICZNE Kiedy dziecko przychodzi do szkoły po raz pierwszy, ma ono już swoją „przeszłość”, jest już pod wieloma względami tak lub inaczej ukształtowane. Biopsychiczne przyczyny niepowodzeń szkolnych to zadatki wrodzone, na przykład anatomiczna struktura mózgu jak i warunki sprzyjające lub hamujące prawidłowy rozwój tych zadatków. Czynniki biopsychiczne wynikające z właściwości rozwoju psychoruchowego uczucia, które w znanym stopniu utrudniają lub wręcz uniemożliwiają opanowanie treści, umiejętności i nawyków przewidzianych programem nauczania wywierając istotny wpływ na niepowodzenia szkolne. Chcąc poznać stosunek ucznia do nauki, należy zbadać jego warunki biopsychiczne. Nie ma dwojga dzieci o identycznych w trudnościach w uczeniu się, każde z nich wykonuje własny wzorzec zachowania, który wychowawca powinien starannie wszystkim należy zwrócić uwagę na:1) ogólny stan zdrowia ucznia2) ewentualne wady fizyczne (niesprawne funkcjonowaniem narządów zmysłowych np. wady wzroku lub słuchu, zaburzona mowa, leworęczność itp.)3) ogólny poziom rozwoju umysłowego ucznia 4) ewentualne zaburzenia układu nerwowego (niestałość emocjonalna, agresywność, apatia, nerwice, brak cierpliwości, wytrzymałości w pracy itp.)5) ewentualne zaburzenia w funkcjonowaniu procesów poznawczych (niezdolność skupienia uwagi, brak motywów uczenia się, zbyt wolne tempo myślenia itp.)6) cechy temperamentu i charakter ucznia 7) uzdolnienia wykazywane przez uczniaPRZYCZYNY PEDAGOGICZNENiewątpliwie bardzo istotne w całokształcie przyczyn warunkujących niepowodzenia są przyczyny pedagogiczne szkolne, podzielone na organizacyjne i dydaktyczne. Pierwsze z nich tkwią w samej organizacji szkoły i jej programach, drugie w niewłaściwej organizacji pracy dydaktycznej. Niedostatki organizacji pracy dydaktycznej wynikają z nieprzestrzegania podstawowych wskazań higieny szkolnej oraz zasad „dobrej roboty” przez dyrektorów szkół. Chodzi tu o liczne błędy i usterki w tygodniowych planach nauczania. Zaplanowanie w jednym dniu np. 8 – miu godzin, a w innym tylko 3 lub 4 godzin czynniki to błędy i usterki metodyczne w prowadzeniu lekcji, wynikające w dużej mierze z niedostatecznego opanowania teorii i praktyki przez nauczyciela. Równie istotną grupę czynników niskiej efektywności pracy dydaktycznej stanowią niedociągnięcia w dziedzinie posługiwania się przez nauczycieli różnymi metodami nauczania. Hospitowane lekcje prowadzone przez nauczycieli różnych specjalności wykazały, że nauczyciele korzystają głównie z metod słowno – poglądowych „ pogadanka, opowiadanie, opis, dyskusja, wykład, praca z tekstem i pokaz.”Wyłączny werbalizm lub łączenie tej metody z pokazem na lekcji powoduje, iż nauczyciel sam rozwiązuje określone zagadnienia, a uczeń jest biernym mniej lub bardziej zaangażowanym obserwatorem. Opracował: Andrzej Pieńczykowski Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych: X Zarejestruj się lub zaloguj, aby mieć pełny dostępdo serwisu edukacyjnego. zmiany@ największy w Polsce katalog szkół- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> (w zakładce "Nauka"). Publikacje nauczycieli Logowanie i rejestracja Czy wiesz, że... Rodzaje szkół Kontakt Wiadomości Reklama Dodaj szkołę Nauka Opis i analiza przypadku - dziecko z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkimIDENTYFIKACJA PROBLEMUDziecko jest objęte opieką poradni psychologiczno – pedagogicznej od roku 2015 roku z powodu opóźnionego rozwoju psychoruchowego oraz opóźnionego rozwoju mowy. Do czasu rozpoczęcia nauki w szkole dziewczynka korzystała z zajęć terapeutycznych. Do najbardziej zaburzonych sfer należały: percepcja, czynności poznawcze oraz mowa czynna. U dziecka stwierdzono ponadto występowanie dyslalii wielorakiej złożonej. Kolejne badanie wykazało, że ogólna sprawność umysłowa dziecka przebiega nieharmonijnie i kształtuje się na poziomie upośledzenia intelektualnego w stopniu lekkim. U dziewczynki stwierdzono zaburzenia w rozumowaniu na materiale słowno – pojęciowym, mniejszą sprawność pamięci długoterminowej słownej oraz wyraźne cechy nadpobudliwości psychoruchowej. Ponadto zaznaczono, że uwaga dziewczynki jest słabo skoncentrowana na zadaniach i podatna na rozproszenie. Badania wykazały niski poziom myślenia przyczynowo – skutkowego. Wskazano na wolne tempo uczenia się wzrokowo – ruchowego. Za mocne strony dziewczynki uznano: zdolność do różnicowania danych spostrzeżeniowych, w tym szczegółów istotnych od nieistotnych oraz zdolność analizy i syntezy wzrokowej, orientacji, wizualizacji i wyobraźni przestrzennej. Wywiad przeprowadzony z matką dziewczynki dostarczył informacji o stanie zdrowia dziecka. Z relacji rodzica wynika, że ciąża i poród przebiegały prawidłowo. Stan dziecka po porodzie był dobry – 9 punktów w skali Apgar. W okresie niemowlęcym dziewczynka nie przechodziła żadnych chorób wymagających hospitalizacji. Aktualnie także nie wymaga opieki lekarza specjalisty, nie przyjmuje żadnych stałych leków. Matka oceniła stan zdrowia dziecka jako dobry. W rodzinie dziewczynki nie było przypadków upośledzenia intelektualnego. Do najbardziej niepokojących objawów sugerujących nieprawidłowy rozwój dziecka, matka zaliczyła opóźniony rozwój mowy i dającą się zaobserwować, już we wczesnym okresie rozwoju, wyraźną nadpobudliwość. Od początku nauki w szkole uczennica wykazywała trudności w kontaktach z rówieśnikami. Izolowała się od dzieci, wolała przebywać sama. Impulsywnie reagowała na niektóre zdarzenia i zachowania rówieśników. Na zajęciach z trudem skupiała uwagę. Wykazywała ciągłą potrzebę ruchu. Jednocześnie cechowała się dużą zaradnością w zakresie czynności codziennych. Odznaczała się ponadto wyjątkową dbałością o książki i przybory szkolne. Wokół jej miejsca pracy zawsze panował porządek. Do szkoły przychodziła przygotowana, systematycznie odrabiała prace domowe. PRZEBIEG BADANEGO ZJAWISKADziewczynka rozpoczynając naukę w klasie pierwszej, dała się poznać jako pogodne dziecko, jednak w jej zachowaniu można było zaobserwować dużą niepewności. W sytuacjach wywołujących u niej niepokój zadawała wiele pytań nauczycielowi, oczekując w udzielanych odpowiedziach potwierdzenia, że nie dzieje się nic złego i może czuć się bezpieczna. Głośno artykułowała swój sprzeciw wobec sytuacji dla siebie niewygodnych. Informowała nauczyciela o niewłaściwych zachowaniach rówieśników względem jej osoby, oczekując pomocy i wsparcia. Dość często zdarzało się jednak, że dokonana przez nią ocena postępowania kolegów była nieadekwatna do zaistniałej sytuacji. Uczennica była bardzo wrażliwa na krytykę ze strony rówieśników, nie lubiła, kiedy ktoś zwracał jej uwagę. Jednocześnie miała duże problemy z racjonalną oceną własnego postępowania. Początek klasy drugiej był dla niej trudny. Często złościła się i potrafiła być uparta. Irytowała się na przykład, kiedy ktoś zajął "jej" miejsce w pierwszej parze (np. podczas wycieczki czy przejścia z klasy na salę gimnastyczną). W takich sytuacjach reagowała buntem i usiłowała narzucić własną wolę. Emocjonalnie reagowała na niepowodzenia i starała się przed nimi asekurować. Zdarzało się, że jeszcze przed przystąpieniem do realizacji zadania, a więc nie znając poziomu jego trudności, odmawiała jego wykonania, co sygnalizowała poprzez stwierdzenie "Ja nie umiem!". Podobne sytuacje zdarzały się na zajęciach wychowania fizycznego, kiedy to dziewczynka odmawiała udziału w ćwiczeniach. W dalszym ciągu w sytuacjach wymagających wykazania się empatią nie nawiązywała bezpośredniego kontaktu z danym uczniem, zadawała natomiast wiele pytań nauczycielowi – "Co się stało?", "Dlaczego?" Dziewczynka potrafiła także wyrażać pozytywne emocje i często to robiła. Cieszyła się głośno z pochwały i wielokrotnie podkreślała fakt jej otrzymania. Okazywała zadowolenie (za pomocą słów i gestów) z poprawnie wykonanego zadania. Liczne reakcje dziewczynki wskazywały na emocjonalny charakter jej zachowań. Uczennica wykazywała dość niski poziom uspołecznienia. Z reguły nie inicjowała kontaktów z rówieśnikami. W sytuacjach bardziej swobodnych (np. przerwa) podchodziła do rówieśników, obserwowała ich działania, jednak nie brała bezpośredniego udziału w zorganizowanych przez nich zabawach. Niekiedy swoją obecność próbowała zasygnalizować niczym nieuzasadnionym krzykiem lub chaotycznym bieganiem wokół bawiącej się grupy uczniów. Sytuacja ta uległa częściowej zmianie, kiedy dziewczynka usiadła jednej ławce z koleżanką, z którą nawiązała bliższą więź. Odniosłam wrażenie, że dzięki temu poczuła się pewniej. Częściej włączała się do wspólnej zabawy, chętniej także brała udział w pracach grupowych, będąc w tym samym zespole, co koleżanka. Niepełnosprawność intelektualna rzutuje nie tylko na sferę emocjonalno – społeczną, ale w oczywisty sposób wpływa także na wyniki w początku nauki w szkole dziewczynka miała problemy z koncentracją uwagi. Bardzo trudno było jej się skupić na wykonywanym zadaniu. Zdarzało się, że - nie sygnalizując tego w żaden sposób - wychodziła z ławki i spacerowała po sali, albo przesiadała się na stojące obok krzesło, po czym wracała na swoje. Tę czynność potrafiła wykonywać parokrotnie. Dziewczynka często "wyłączała się" z zajęć i przenosiła swoją uwagę na treści niezwiązane z realizowanym tematem. Każdy bodziec, niemający znaczenia dla zdrowych dzieci, działał na nią rozpraszająco. W takich sytuacjach podejmowała rozmowę lub opowiadała o czymś, co w żaden sposób nie nawiązywało do tematu lekcji. Powrót do wykonywanej czynności i skupienie na niej uwagi trwał czasami bardzo długo. Pracowała w wolnym tempie, czasami domagała się przerwy w pracy. Z reguły nie podążała samodzielnie za rytmem zajęć. Dziewczynka w dalszym ciągu ma problemy ze skupieniem uwagi i inicjowaniem rozmów na lekcji. Coraz częściej jednak zdarzają się dni, a nawet dwu - trzydniowe okresy czasu, kiedy pracuje wytrwale i efektywnie. Poziom funkcjonowania uczennicy na zajęciach w dużej mierze uzależniony jest od dyspozycji dnia. W stanach napięcia emocjonalnego pracuje mniej efektywnie. Kiedy jest spokojna, lepiej się koncentruje i aktywniej uczestniczy w lekcji. Wzorem innych dzieci zgłasza się do odpowiedzi i podchodzi do tablicy. Wypowiedzi dziewczynki były zazwyczaj konstruowane w oparciu o proste zdania, często pojawiały się w nich agramatyzmy. Dysponowała ubogim zasobem słownictwa. Rozumiała i wykonywała proste polecenia słowne. Miała natomiast problem ze zrozumieniem bardziej skomplikowanych instrukcji. Rzadko wypowiadała się spontanicznie na temat swoich przeżyć. Słabo rozwinięta była mowa opowieściowa Opisanie historyjki obrazkowej ograniczała do nazwania elementów przedstawionych na poszczególnych obrazkach. Widoczne były u niej problemy z prowadzeniem dialogu i podążaniem za tematem rozmowy. Używane przez dziewczynkę słownictwo nie zawierało pojęć abstrakcyjnych. Potrafiła nauczyć się na pamięć krótkiego wiersza. Trudność sprawiało jej natomiast odtworzenie przebiegu zdarzeń w przeczytanym lub wysłuchanym tekście. Zauważyłam także, że nie potrafi zapamiętać przez dłuższy okres czasu treści omawianego tekstu. Uczennica bardzo dobrze opanowała umiejętność czytania, miała jednak problemy ze zrozumieniem czytanego tekstu. Cechował ją wysoki poziom graficzny pisma i duża poprawność ortograficzna. Wykonując obliczenia na dodawanie i odejmowanie, mnożenie i dzielenie, wspomagała się konkretami - przy czym samo zrozumienie istoty mnożenia i dzielenia było dla niej bardzo problematyczne. Zadania tekstowe rozwiązywała tylko przy pomocy nauczyciela. Często potrzebowała wizualizacji treści zadania, np. w postaci rysunku pomocniczego. Trudności w nauce, jakie ma dziewczynka, są w większości charakterystyczne dla dzieci o tym stopniu upośledzenia. Trzeba jednocześnie podkreślić, że dobrze opanowała niektóre umiejętności, traktowane jako sprawiające problemy uczniowi z upośledzeniem intelektualnym w stopniu lekkim ( czytanie, pismo zgodne z zasadami kaligrafii). ZNACZENIE PROBLEMUZdiagnozowanie występujących w danym przypadku trudności i zaburzeń pozwala określić ich znaczenie dla funkcjonowania dziecka, a w dalszej kolejności wyznaczyć właściwe kierunki pracy dydaktyczno – wychowawczej i terapeutycznej. Liczne zachowania dziewczynki mają podłoże emocjonalne i wpływają na jej stosunek do rówieśników. Brak umiejętności właściwej interpretacji zdarzeń i zachowań innych osób wywołuje u niej częsty niepokój i stanowi jedną z przyczyn ograniczonych relacji z rówieśnikami. Trudności w panowaniu nad emocjami powodują także problemy z dostosowaniem się do norm i zasad panujących w szkole. Ponadto utrudniony proces integracji z grupą rówieśniczą pozbawia dziewczynkę możliwości uczenia się zasad współpracy, współodpowiedzialności, a także współżycia w środowisku szkolnym. Taka postawa uczennicy może mieć negatywny wpływ na jej funkcjonowanie społeczne w dorosłym życiu. Towarzyszące dziewczynce napięcie emocjonalne wpływa także na jej zachowanie podczas zajęć. Skutkuje przede wszystkim trudnościami z koncentracją uwagi, co uniemożliwia dziecku uważne śledzenie przebiegu lekcji, a jednocześnie dezorganizuje pracę pozostałym uczniom. Dzieci, u których zdiagnozowano upośledzenie intelektualne w stopniu lekkim często charakteryzuje opóźniony rozwój mowy. Dziewczynka ujawnia lęk przed mówieniem, w następstwie czego zubożają się jej doświadczenia społeczne, w tym także zdolności do werbalnego komunikowania się z innymi osobami. Proces uczenia się dziewczynki determinują między innymi zaburzenia w obszarze pamięci. Myślenie, pozostające w fazie myślenia konkretno – obrazowego, sprawia, że większość operacji myślowych wykonuje ona pod warunkiem odwołania się do konkretu. Ogranicza to wyuczalność dziewczynki, która z trudem wnioskuje, przyswaja reguły i pojęcia, uogólnia, przewiduje. Uczennica wymaga stymulacji w zakresie funkcjonowania emocjonalno – społecznego. Konieczna jest także systematyczna praca nad pokonywaniem trudności w nauce. Brak odpowiedniego wsparcia może pogłębić zaobserwowane POZYTYWNA I NEGATYWNAPrognoza negatywna – w przypadku zaniechania oddziaływań:– nastąpi wzmożenie napięć emocjonalnych i poczucia niepewności, – uczennica w dalszym ciągu będzie się izolować od grupy rówieśniczej, – pogłębią się problemy z koncentracją uwagi, które wpłyną negatywnie na wyniki w pozytywna – w przypadku wdrażania oddziaływań: - uczennica poczuje się bezpieczna i wartościowa, - nawiąże bliższe relacje z rówieśnikami, - wzrośnie poziom koncentracji uwagi, ulegnie poprawie zachowanie na lekcji, - osiągnie lepsze wyniki w ROZWIĄZANIA, WDRAŻANIE, EFEKTYCelem pracy dydaktyczno – wychowawczej z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim jest wszechstronny rozwój, zgodny z ich możliwościami i potrzebami psychofizycznymi. Każde z tych dzieci jest inne, nawet pomimo podobnego poziomu sprawności umysłowej. Muszą być one zatem traktowane indywidualnie, zarówno pod względem diagnostycznym, jak i pod względem realizacji zadań w nauczaniu i wychowaniu. Niezbędnym warunkiem trafnych i skutecznych działań podejmowanych przez nauczyciela jest dokładne poznanie ucznia. W związku z tym pracę z dziewczynką rozpoczęłam od zapoznania się z dokumentacją psychologiczno – pedagogiczną. Następnie współuczestniczyłam w opracowywaniu Indywidualnego Programu Edukacyjno – Terapeutycznego. Podjęłam ścisłą współpracę z rodzicami uczennicy oraz pedagogiem specjalnym w celu ustalenia wspólnych kierunków pracyJako wychowawca klasy, do której uczęszcza dziewczynka, dużą uwagę przywiązywałam do budowania przez nią pozytywnego obrazu własnej osoby oraz wiary we własne możliwości. Zauważyłam, że uczennica pozytywnie reaguje na wszelkiego rodzaju pochwały. Dlatego też doceniałam każde jej, choćby najmniejsze, osiągnięcie. Częste pochwały pobudzały odwagę uczennicy, zachęcały do aktywności, w konsekwencji czego coraz chętniej zabierała głos na zajęciach. Starałam się, aby podczas lekcji nie odczuwała presji i czuła się pewnie. Dbałam więc o to, aby cele stawiane do realizacji były adekwatne do jej możliwości. Mówiłam do niej prostym językiem, w razie potrzeby powtarzałam instrukcje, wyszczególniając w nich najważniejsze informacje. Wiele uwagi w pracy z dziewczynką poświęcam jej uspołecznianiu i kształtowaniu poczucia przynależności do grupy rówieśniczej. Zachęcałam ją do podejmowania obowiązków szkolnych we współpracy z pozostałymi członkami społeczności klasowej, takich jak pełnienie obowiązków dyżurnego czy dbanie o porządek w klasie. Prosiłam uczniów pełnosprawnych o to, aby zapraszali ją do zabawy w czasie przerwy, by umożliwić lepszą integrację dziewczynki z rówieśnikami. Także w tym celu angażowałam uczennicę w przygotowywanie różnych uroczystości szkolnych i klasowych. Zależało mi na tym, aby dziewczynka czuła się pełnoprawnym członkiem społeczności uczniowskiej. Pracując z dziewczynką systematycznie rozwijałam w niej gotowość do podporządkowania się obowiązującym w szkole normom i zasadom. Uczennica systematycznie podejmowała próby racjonalnej oceny swojego postępowania i starała się akceptować ogólnie przyjęte zasady współżycia w społeczności szkolnej, co początkowo sprawiało jej dość dużą trudność. Jednakże konsekwentne odwoływanie się do ustalonych wcześniej reguł, przyniosło z czasem oczekiwane efekty. Dziewczynka na zajęciach miała problemy z koncentracją uwagi, inicjowaniem rozmów nie mających nic wspólnego z tematem zajęć. Dlatego też duże znaczenie w pracy z niąmiał dobór odpowiednich form i metod nauczania. Z poczynionych przeze mnie obserwacji wynika, że włączenie uczennicy w proces dydaktyczny wymaga przede wszystkim stosowania metod aktywizujących, które poprawiają koncentrację dziewczynki, powodują wzrost zainteresowania realizowanym tematem, a w konsekwencji lepsze przyswojenie wiedzy i umiejętności. Na zajęciach stosowane były także różne formy pracy, począwszy od indywidualnej pracy z dzieckiem, do pracy w grupie, a także pracy zbiorowej. Szczególnie duże znaczenie w przypadku uczennicy miała praca w grupach, podczas której, pełniąc rolę pełnoprawnego członka zespołu, miała możliwość współdecydowania o sposobach realizacji powierzonego zadania, co z kolei zwiększało jej poczucie pewności siebie oraz rozwijało wiarę we własne możliwości. Praca w grupach była ponadto bardzo wychowawcza. Dziewczynka uczyła się przestrzegania przyjętych przez zespół zasad, a także rozwijała w sobie umiejętność współpracy z drugą osobą. Na zajęciach ogólnych z klasą uczennica doskonaliła swój zasób słownictwa. Uczyła się stawiać pytania i formułować odpowiedzi. Była wdrażana do uważnego słuchania tekstów czytanych przez nauczyciela oraz aktywnego uczestnictwa w zajęciach. Była również zachęcana do głośnego wyrażania swoich przeżyć i emocji im towarzyszących. Wspólnie z innymi dziećmi ćwiczyła omawianie obrazków, uczyła się opisywać przedmioty. Wiele uwagi w pracy z uczennicą poświecono na rozwijanie umiejętności zajęć dziewczynka miała zapewnioną stałą pomoc pedagoga specjalnego, który na bieżąco dostosowywał realizowane treści programowe do jej możliwości. Ponadto, po zdiagnozowaniu potrzeb uczennicy, zaplanowano jej udział w zajęciach rewalidacji indywidualnej (dwa razy w tygodniu), terapii logopedycznej (raz w tygodniu) oraz w zajęciach z psychologiem szkolnym (raz w tygodniu), na które systematycznie uczęszczała. Praca dydaktyczno - wychowawcza z dziewczynką przynosi powoli zamierzone efekty. W zauważalnym stopniu uległy wyciszeniu emocje uczennicy. Sprawia ona wrażenie bardziej pewnej siebie i rzadziej oczekuje wsparcia ze strony osób dorosłych. Coraz rzadziej także prezentuje postawę roszczeniową i chętniej podporządkowuje się poleceniom. Wciąż jednak wykazuje się pewną ostrożnością w kontaktach z rówieśnikami, choć można odnieść wrażenie, że czuje się wśród nich coraz swobodniej. Nadal dużą sympatią darzy dziewczynkę, z którą siedzi w jednej ławce, co szczególnie cieszy, gdyż pozytywna relacja dziewczynek ma na nią bardzo dobry jest systematyczna praca nad poprawą koncentracji dziewczynki, wzbogacaniem zasobu słownictwa oraz kształtowaniem umiejętności komunikacyjnych. Dziewczynka nabrała większej odwagi w wypowiadaniu się na forum klasy. Nadal przekazuje swoje myśli w formie prostych zdań, ale na ogół w nawiązaniu do tematu. Z większym zaangażowaniem przystępuje do wykonywania ćwiczeń i zadań matematycznych. Bardzo dobrze pisze teksty pod względem ortograficznym, w zasadzie nie popełnia tego typu z dziewczynką daje wiele satysfakcji, tym bardziej, że jej efekty stają się powoli widoczne.

niedopilnowanie dziecka w szkole